ضعف در روایت، قوت در بازی‎ها

دوازده قسمت از سریال پرحرف و حدیث نرگس آبیار منتشر شده و این اثر هنوز نتوانسته است خودش را تا سطح بهترین سریال‌های شبکه نمایش خانگی بالا بکشد. ضعف در متن و نحوه روایت، در کنار شیوه متفاوت فیلم‎برداری، مهم‌ترین عناصری هستند که اجازه نمی‌دهند «سووشون» به سریالی درجه یک تبدیل شود. با وجود این ایرادها، بازی بازیگران ساخته آبیار به نقطه ضعفی برای سریال تبدیل نشده و بعضی از آن‌ها حضور متفاوتی در سریال دارند. در این گزارش، عملکرد بازیگران سریال «سووشون» را بررسی کردیم.
​​​​​​​
بهنوش طباطبایی
بازیگر نقش «زری»، مهم‌ترین بازیگر سریال نرگس آبیار است. در قسمت‌های نخست، بازی طباطبایی از ضعف‌های مشهودی بالاخص در لهجه، رنج می‌برد؛ اما او، به مرور نقاط ضعفش را کاهش داد و به اجرای خود قوام بخشید. مشخصا در سکانس مرگ مادر، بازی چهره او در سطح اجراهای خوب سینمای ایران جلوه کرد و این لحظه از معدود کلوزآپ‌های بجایی بود که دوربین از بازیگر نقش اصلی «سووشون» به ثبت رساند، اما واگویه‌های ذهنی شخصیت «زری» که در فیلم‎نامه برایش در نظر گرفته شده، بر شخصیت‌پردازی او تاثیر منفی می‌گذارند.
میلاد کی‌مرام
بازیگر نقش یوسف در «سووشون» یکی از هنرپیشه‌های محبوب نسل جوان است. کی‌مرام اما، در این اثر چیزی فراتر از بازی‌های قبلی خودش ارائه نمی‌دهد و صرفا همان بازیگر سریال‌هایی مثل «سیاوش» و «ممنوعه» است که حالا در یک فضای تاریخی کار خود را با همان سبک و سیاق و البته کمی کم‌حرف‌تر ادامه می‌دهد. کی‌مرام حضور چندان پررنگی هم در قسمت‌های پخش شده نداشته است.
فرشته صدرعرفایی
بازیگری که مدت‌ها به اندازه شایستگی‌هایش، مورد توجه قرار نمی‌گرفت، با حضور در فیلم «شبی که ماه کامل شد» نشان داد که تا چه اندازه بازیگر توانمندی است. صدرعرفایی در نقش عمه‌خانم روایتگر برخی قصه‌های گذشته است و هنوز وارد چالشی جدی نشده؛ اما در همین لحظات هم بازی اش باورپذیر است و بیان روانی را از خود نشان می‌دهد. اگر در ادامه درگیری یا چالشی بین او و شخصیت «خان‌کاکا» ایجاد شود، می‌توان انتظار داشت که بالاخره یک بازی درخشان در «سووشون» ببینیم.
سام درخشانی
بازیگر نقش «خان‌کاکا» که با اثری جدی به نمایش خانگی برگشته، در این سریال برای رسیدن به بیان و حرکات بدن مناسب، تلاش زیادی می‌کند؛ اما نمی‌تواند بازی خود را یکدست نگه دارد و اغلب درگیر اغراق می‌شود. سکانس اعلام خبر مرگ در قسمت یازدهم، با دوربینی که تقریبا به صورت او چسبیده، نمونه‌ای از همین اغراق‌هاست.
مجید صالحی
یکی دیگر از بازی‌های خوب سریال «سووشون» به مجید صالحی اختصاص دارد؛ کسی که نقشش فراتر از یک تیپ آشنا (شیخ صنعان) نیست و از این رو نمی‌تواند خلاقیت ویژه‌ای را در سبک اجرایی خود اعمال کند. با این همه، صالحی تلاش ویژه‌ای به خرج داد و مشخصا توانست تزلزل و در نهایت فروپاشی را با بازی خودش، به نحوی پذیرفتنی، به مخاطب تقدیم کند. سکانس نماز خواندن او از برش‌های جذاب این اثر بود.
آزاده صمدی
بازیگر نقش «سودابه هندی»، به دلیل مختصات تعریف شده در شخصیت‌پردازی و ضرورت مرموز ماندنش، چندان به مخاطب نزدیک نمی‌شود و طبعا فضای چندانی هم برای مانور ندارد. با این حال، صمدی در این نقش توانست با چشمانش بازی خوبی ارائه دهد و اغواگری را به مخاطب منتقل کند.
مریم سعادت
بازیگر پیش‎کسوت در این سریال با نقش «عزت‌الدوله»، اگرچه حضوری طولانی در متن قصه ندارد، اما به خوبی توانسته شمایل یک پیرزن شرور و حسود را جلوی دوربین ببرد. سعادت در این نقش گریم متفاوتی دارد، اما نحوه ادای دیالوگ‌ها و حالات چهره‌اش مزید بر علت می‌شوند تا مخاطب از «عزت‌الدوله» متنفر شود و حتی از او بترسد.
شکیبا و دیگران
هوتن شکیبا در سکانس‌های نسبتا کوتاهش، یک بازی معمولی ارائه داد و اجرای استانداردی داشت. آرمین رحیمیان که ایفای نقش «حمید» مردی لاابالی و متجاوز را برعهده دارد، توانسته عنصر وقاحت را در بازی خودش منعکس کند، اما در حد تیپ شخصیت منفی باقی می‌ماند. ترلان پروانه اجرای متوسطی دارد، اما از آن‌جایی که تلاش کرده تا شمایل آثار قبلی خودش را به فراموشی بسپارد و با نقشی متفاوت که نقطه مقابل یک دختر شیک است، چالش تازه‌ای را تجربه کند، می‌تواند نمره قبولی بگیرد.