مهوش وقاری: هرگز مادر نشدم اما حس مادر بودن را به خوبی درک می‌کنم

«رقیه چهره‌آزاد» با مادر، «حمیده خیرآبادی» با پدرسالار، «بی‌بی» با قصه‌های مجید، «گلاب آدینه» با مهمان مامان، «فاطمه معتمدآریا» با گیلانه و… نقش مطرح‌ترین بازیگران سینمای ایران را بازی کردند.

مادرانی که تصاویری اصیل، دلسوز، فداکار و جنگ‌جو را در ذهن تماشاگر به یادگار گذاشته‌اند.

به بهانه‌ی میلاد حضرت فاطمه زهرا (س)، روز زن و مادر، با «مهوش وقاری» بازیگر فیلم‌های سینمایی «نهنگ عنبر2»، «زیر پوست شهر»، «سوغات فرنگ»، «تقاطع» و سریال‌ «همسران»، «چمدان»، «دیوار به دیوار» و… گفت‌وگویی داشته است که در ادامه می‌خوانید.

 «مهوش وقاری» در خصوص نقش زنان در سینمای پیش از انقلاب و بعد از آن عنوان کرد: پیش از انقلاب کارهای آزاد انجام می‌دادم اما جرئت مطرح کردن این‌که می‌خواهم بازیگری جدی باشم را نداشتم. از سوی دیگر خودم هم جایگاه زن‌ بودن را نمی‌دانستم. نمی‌خواهم قضاوتی درخصوص سینمای قبل و بعد از انقلاب داشته باشم اما من خیلی از فیلم‌های پیش از انقلاب را نمی‌دیدم چون فکر می‌کنم در اکثر کارها به بازیگران زن نگاه ابزاری می‌شد و در اکثر مواقع دید درستی نسبت به بازیگران زن وجود نداشت. پس از انقلاب هم نگاه محتاطانه‌ای نسبت به این قضیه به وجود آمد و متاسفانه ما هیچ‌وقت نمی‌دیدیم که براساس زندگی و زیست یک زن فیلمنامه‌ای نوشته شود.

این بازیگر ادامه داد: تعداد آثاری که قهرمان آن زن باشد اندک است. برای مثال: فیلم «مادر» علی حاتمی و چند کار محدود دیگر است که زن‌محور است و براساس زندگی یک مادر و زن پیش می‌رود.

«وقاری» درباره‌ی چگونگی رسیدن به کاراکترهای متفاوت و به یادماندنی که به عنوان مادر در سینما و تلویزیون ايفا کرده توضیح داد: رشته‌ی تحصیلی من علوم سیاسی بود اما از آن‌جایی که کارشناس آموزش و پرورش بودم با دانش‌آموزان و اولیا ارتباطات فراوانی داشتم. خواه ناخواه مادرهای بسیاری را می‌دیدم که این قضیه موجب شد تیپ‌های شخصیتی متفاوت، دغدغه‌ها و… را با دقت بررسی کنم. درست است که من هرگز مادر نشدم اما حس مادر بودن را به خوبی درک می‌کنم.

بازیگر «زیر پوست شهر» در خصوص صحیح نشان دادن شمایل مادر و جزئیات و ویژگی‌های منحصر به فردش در سینما گفت: زن‌ها معمولا نقش مکمل ‌می‌شوند و در سایه می‌نشینند. جایگاه زن‌ و مادر بسیار والاست. همه‌ی ما در دامن مادرانمان تربیت می‌شویم. یکی از خوش شانسی‌های من این بوده است که مادری بسیاری قوی و تاثیرگذار داشته‌ام؛ مادری که با من ادامه تحصیل داد و مهندس شد. به هرحال همه‌ی ما خواه ناخواه پایمان را جای پای مادرانمان می‌گذاریم. ابتدا شمایلی از زنانگی را در مادرمان می‌بینیم و همان را الگو کرده و وارد سینما و یا هر فضای کاری دیگری می‌شویم.

«وقاری» در خصوص همسرش «محسن قاضی مرادی» و نقش (زن بودن) که در زندگی خصوصی‌اش داشت توضیح داد: سال‌هایی که محسن در بستر بود و توانایی انجام کوچک‌ترین کارها را نداشت به نوعی انگار جای او هم زندگی می‌کردم. چندین بار به ما پیشنهاد ساخت مستندی از زندگی‌مان را دادند اما من نپذیرفتم چون نگاهم این بود که شاید خوب از آب در نیاید بنابراین ترجیح دادم این کار ساخته نشود‌.

او ادامه داد: هفت هشت سال آخر زندگی با (محسن) بسیار سخت بود چرا که او در بستر بود و عذاب می‌کشید. هرگز فکر نمی‌کردم این اندازه توانایی و قدرت داشته باشم. به قول معروف با چنگ و دندان زندگی‌ام را حفظ کردم. با وجود تمام مصائبی که تحمل کردم اما مدام می‌گویم کاش هنوز محسن زنده بود. در حقیقت می‌خواهم بگویم جامعه‌ی ما زنانی قوی دارد که داستان هر کدام از آن‌ها می‌تواند تبدیل به فیلم و شود.